Wie durft te beweren dat het folk en Americana genre hier in Belgenland veel minder wordt opgepikt door het grote publiek, moet na vanavond weer maar eens toegeven dat hij ongelijk heeft. De in Zuid-Afrika geboren en in Philadelphia opgegroeide Gregory Alan Isakov heeft vandaag zijn tenten opgeslagen in Boulder, Colorado, maar bouwt gestaag het Europese luik van zijn carrière op, zo bewijst een bijna uitverkochte grote zaal van De Roma. De man die bijna tien jaar geleden nog zijn debuutshow speelde in de kleine Witloofbar van de Brusselse Botanique, stelt live nooit teleur en levert al tien jaar met de regelmaat van de klok de meest wonderbaarlijk herfstig klinkende albums af. Geen muziek waar je spontaan vrolijk van wordt, maar wel noten van traditionele, organisch klinkende instrumenten zoals akoestische gitaar, viool, pomporgel of contrabas, die recht naar het hart gaan in deze donkere dagen. Daar gaat het nu bij muziek net om, emotie kunnen transponeren naar de ziel van de luisteraars. We hoorden eerder al een meesterlijke Gregory Alan Isakov op het Once In A Blue Moon festival in Amsterdam, de Botanique in Brussel met een geweldige Joe Purdy en verleden jaar nog in dezelfde periode in Het Depot in Leuven, maar deze passage was wel de meest memorabele. Het mooie historische kader van de Roma maakte het plaatje af en een voor zijn normen spraakzame Gregory Alan Isakov, drukte meermaals zijn dankbaarheid uit voor zulk een stil en luisterbereid publiek. Als beloning kregen we een bijna twee uur durend, nooit vervelend concert met zelfs een dubbele bisronde. 

Al twintig jaar en acht studioalbums verder, komt Gregory Alan Isakov zijn laatste creatie “Appaloosa Bones” aan ons voorstellen, een titel genaamd naar een oud edel dier dat zijn rol van westernpaard niet meer kan vervullen, maar zijn zacht en vriendelijk karakter nergens verliest. Geen Grammy nominatie voor beste folk album, zoals het vijf jaar geleden verschenen “Evening Machines”, maar wel opnieuw een schitterend album waarmee hij ons mee op wandel neemt door het Zuidwesten van Amerika. Je voelt hoe kort hij als landbouwer bij de natuur en al zijn onvoorspelbare en krachtige fenomenen staat, want thuis runt Gregory nog een biologische boerderij van drie hectaren, waar hij groenten en zaden verbouwt, die hij levert aan de plaatselijke handelaars. Hij is ook sociaal voelend want de overschotten worden bedeeld aan de lokale voedselbank en komen zo de minder begoede mensen ten goede. Met zijn jeanshemd en hoed en een paar ronde, blozende wangen heeft Gregory Alan Isakov zelf ook een gezonde, rurale look. 

Na een sfeervolle intro mogen we in de opener uit het nieuwe album, “When The Sun Comes Up” dadelijk wegdromen op het organische banjospel van Isakov zelf en het vioolspel van Jeb Bows, waarna de ganse band gelijkmatig invalt en voor een mooie opbouw zorgt. Een beproefde en geslaagde formule zal blijken in de rest van de set, waar veel songs stilletjes uitdoven om dan naar een wervelende climax te werken. De opvolger het walsende “Southern Star” is er al een mooi voorbeeld van, met zijn romantisch meezing refrein, en een Beirut buikgevoel, en drammende percussieve passages van Max Barcelow, waar ook het schitterende “Dark, Dark, Dark” op drijft. 

Gregory Alan Isakov zoekt meestal de donkere, weemoedige kantjes van ons en hij kondigt grappend het populaire, hartverwarmende  “San Luis” aan als één van zijn meest opgewekte songs, vanavond mooi aangevuurd in zijn aanloop met mondharmonica. De eerste hoogtepunten krijgen we in een hartbrekende versie van “Miles To Go”, waar Isakov zich ontpopt  als de evenknie van Ryan Adams, om even daarna de hele zaal muisstil, met gesloten ogen te laten meegenieten van een solo-akoestische versie van “She Always Takes It Black", een song waar Leonard Cohen heel blij mee zou geweest zijn. Ook in “Second Chances”, een song over fucking up, blijft het ingetogen startend op mondharp, met enkel oudgediende Steve Varney aan zijn zijde en bassist John Paul Grigsby, maar een knap “Liars” bouwt langzaam op naar een explosieve finale, op een emotioneel bedje van stemmen en instrumenten en de spots die flitsen als een bliksemschicht tegen een donker dreigende hemel. 

Het is mooi om te horen hoe de ganse zaal spontaan het “Oh oh oh” bruggetje in de knappe nieuwkomer “Watchman” meezingt, dat wat Arcade Fire allures heeft en de zaal wordt helemaal uitbundig in samenzang bij de afsluiter van de reguliere set “Caves”, waar het refrein “Let’s Put All These Words Away” uit volle borst als een mantra wordt meegezongen. Onder een daverend applaus komt de band een eerste keer terug om het publiek helemaal te verwennen met één van hun meest populaire songs “Amsterdam”, gevolgd door een intiem country-folk moment in “The Stable Song”, in een duet met Isakov en een op banjo plukkende Varney, een song die Steve Earle op het lijf zou geschreven staan. We komen helemaal in bluegrass stemming wanneer de hele band zich in de tweede bis vrolijk achter één micro schaart in het prachtige “All Shades Of Blue”, dat De Roma onderdompelt in een ware kampvuurstemming en het geluk van het podium ook op de zaal afstraalt. 

“Broken bottles shine just like stars, make a wish, anyway” zingt Gregory Alan Isakov in de warme afsluiter van dit prachtige concert en als we dan toch een wens mogen maken, wensen we hem alle succes toe, want avonden als deze zijn er om in te kaderen.

Yvo Zels